Hieronder recensies uit bladen en van verschillende websites. Persoonlijke reacties van mede-stiefmoeders vind je in het gastenboek. Als je 'het taboe van de boze stiefmoeder' zelf al gelezen hebt, dan zou het leuk zijn als je  er een reactie achter wilt laten.

Recensie van Nieuw Gezin Nederland (voorheen  Stichting Stiefgezinnen Nederland), door Els Voorzanger.

De titel zette mij in eerste instantie op het verkeerde been.

Iets bestempelen als een taboe betekent immers dat je vindt dat 'iets' − in dit geval 'de boze stiefmoeder' − een realiteit is die ten onrechte genegeerd en gedeprecieerd wordt.

Is bijna 20 jaar inspanning van de Stichting Stiefgezinnen Nederland dan tevergeefs geweest? Torst de stiefmoeder nog altijd haar slechte imago?

Bij verder lezen werd me duidelijk dat het taboe in dit boek niet zozeer de stiefmoeder zelf betreft, maar haar boze (negatieve) gevoelens jegens haar stiefkinderen.

Toen Lique Tuijl zelf stiefmoeder werd, trof ze in de literatuur over stiefgezinnen weinig aan over de gevoelens van stiefouders. In haar contacten met andere stiefmoeders vond ze wel herkenning voor haar gevoelens. Al viel het haar op hoe moeilijk veel stiefmoeders hun negatieve gevoelens en gedachten over hun stiefgezin durven uiten.

Ze ontdekte hoe belangrijk het is dat de negatieve gevoelens van de stiefmoeder erkend en begrepen worden. Door haar partner, maar op de allereerste plaats door haarzelf. Erkenning en acceptatie geven ruimte om te zoeken naar een manier waarop je lastige gevoelens kunt benutten om de onderlinge relatie te verbeteren.

Bij zo’n proces spelen een aantal psychologische wetmatigheden met betrekking tot het hanteren van ongewenste emoties een rol, die in het voorwoord worden beschreven door Liesbeth Bos, psycholoog/psychotherapeut.

Lique Tuijl schrijft het boek waarnaar ze zelf ooit op zoek was. Een boek als hart onder de riem voor stiefmoeders.

In korte, prettig leesbare hoofdstukken neemt ze ons mee langs een scala aan negatieve gevoelens/gedachten die je als stiefmoeder kunt en ook mag hebben.

'Pas had ik weer gedonder met mijn stiefzoon, Eric. Later op die dag hoorde ik over een ongeluk waarbij een jongetje van zijn leeftijd omgekomen was. ‘Was het Eric maar geweest’, schoot in een flits door mijn hoofd. En eerlijk gezegd denk ik er wel eens vaker aan hoe heerlijk het zou zijn als hij ‘van de aardbodem zou verdwijnen’. Daar voel ik me slecht over en ik ben bang dat het met die gedachten nooit gaat lukken met ons stiefgezin.'

U ziet, ze neemt geen blad voor de mond en haar voorbeelden zijn soms wat je noemt ‘de schaamte voorbij’. Ik ervaar dat als zeer uitnodigend.

Temeer daar ze toelicht dat het begrijpelijk is dat je als stiefmoeder min of meer teleurgesteld kunt zijn in je lot. ‘Boos op God’ noemt ze dat. Je had het je zo anders voorgesteld, die prins op het witte paard. En nu sleept die man van je dromen één of meer vreemde kinderen met zich mee, die op allerlei ongewenste momenten en manieren in jouw romance, jouw tête à tête, een plek opeisen.

En omdat je die teleurstelling eigenlijk niet wilt voelen − je wist toch waar je aan begon − komt deze in allerlei vermommingen tevoorschijn. En dan kan je overvallen worden door zulke boosaardige gedachten dat je er zelf van schrikt.

Als je beseft dat het in feite om een alleszins begrijpelijk, maar onvervuld verlangen gaat: een ongestoord liefdesleven, en later een gezinsleven, met de man van je dromen, kun je op zoek naar betere manieren om de pijn een plek te geven.

Het boek van Lique Tuijl lijkt de neerslag van de ontwikkeling die zij zelf als stiefmoeder heeft doorgemaakt. Zij noemt zichzelf met recht ervaringsdeskundige, want ze weet haar verhaal en dat van andere stiefmoeders zo te presenteren dat het de beschrijving wordt van het pad dat alle stiefmoeders moeten gaan.

Een pad vol voetangels en klemmen, dat loopt via het (h)erkennen, accepteren en uiteindelijk hanteren van gevoelens en gedachten waar een groot maatschappelijk taboe op rust.

Ze beoogde een boek te schrijven als steun in de rug voor alle vrouwen, die − zoals zij het zelf verwoordt − veel houden van hun partner en iets minder van zijn kinderen.

Daarin is zij mijns inziens meer dan geslaagd. Want veel van wat ze schrijft over stiefmoeders, geldt evenzeer voor stiefvaders.

Ikzelf, als partner van een stiefvader-zonder-eigen-kinderen, had dit boek graag al 20 jaar geleden, toen ons eigen stiefavontuur begon, willen lezen. Dan had ik wellicht beter om kunnen gaan met mijn irreële, maar zeer begrijpelijke verlangen, dat mijn prins net als ik zielsveel van mijn kinderen zou houden.

Het taboe van de boze stiefmoeder, een aanrader, voor stiefmoeders, stiefvaders en hun partners!

Recensie op 'het stiefmoederhoekje', forum voor stiefmoeders:

Wat een verademing om eens een boek te lezen dat helemaal gaat over de gevoelens van een stiefmoeder! Negatieve gevoelens zijn ook gevoelens en horen bij het leven. Het heeft weinig zin om die gevoelens niet te mogen hebben, om ze weg te stoppen, dat helpt niets. Toch voelen stiefmoeders zich vaak schuldig over negatieve gevoelens, ze vinden eigenlijk dat ze deze niet mogen of horen te hebben. Door echter die emoties eens toe te laten, ze aandacht te geven en te analyseren kun je begrijpen waarom je iets zo voelt en er op een andere, positieve manier mee leren omgaan. Dit boek helpt hierbij op een heldere, bondige en eerlijke manier. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken die beginnen met een (soms schokkende, maar vooral eerlijke) ervaring van een stiefmoeder. Daarna wordt de ervaring bekeken en uitgelegd. Ik denk dat veel stiefmoeders zich in meerdere emoties zullen herkennen. Het verschil tussen eigen kinderen en stiefkinderen wordt benoemd en de dilemma's die daaruit kunnen ontstaan. De vaak onredelijke mening van de buitenwereld wordt beschreven en uitgelegd. Je weet niet waar je over praat als je het niet zelf meemaakt. Heel bekend, maar voor een kwetsbare en radeloze stiefmoeder die om begrip vraagt, vaak moeilijk te verkroppen. Ook de aandacht voor je verwachtingspatroon, hoe je jouw leven had voorgesteld en de ontnuchterende realiteit komen aan bod. Doordat er een apart hoofdstuk is gewijd aan je partner, de vader, kan het boek je uitnodigen samen te praten over de problematiek, om respect te ontwikkelen voor elkaars gevoelens en ideeën. Zodra je langzaam maar zeker leert accepteren dat dit gezin jouw leven is, kun je er positiever naar gaan kijken. Dan kun je, zonder je eigen grenzen uit het oog te verliezen, begrip krijgen voor elkaar. Een evenwicht vinden. Het boek werkte voor mij heel troostend en bemoedigend. Een aanrader!

Ietje Heybroek, relatie- en gezinstherapeut, expert op het gebied van samengestelde gezinnen en auteur van 'Ouders Online - Samen Gesteld':

Vele gedachten die een stiefmoeder bezig houden worden besproken. Ook die hele gemene. Een boek waar veel stiefmoeders een feest van herkenning in zullen vinden.

Damespraatjes.nl

Het boek “Het taboe van de boze stiefmoeder” is een cadeautje voor de stiefmoeder in lastige tijden. Gelukkig zijn er steeds meer ervaringsdeskundigen die vanuit hun privé-ervaring en/of hun hulpverleningservaring steunende boeken schrijven. Vergis je niet: 60 % van de stiefgezinnen loopt binnen zes jaar op de klippen. Daarom is het fijn dat Lique Tuijl ons op dit realistische, relativerende en (h)erkenbare boek trakteert. Het is voor een stiefmoeder belangrijk, dat haar gevoelens ook in moeilijke tijden begrepen worden. 
In dit handig gestructureerde boek staan de gevoelens van de stiefmoeder centraal. De auteur ontdekte in gesprekken met andere stiefmoeders, dat velen van hen rondliepen met negatieve gedachten over hun stiefgezin, maar dat ze dit eigenlijk niet durfden te uiten. Hierdoor groeien die gevoelens soms juist de verkeerde kant op. Het is blijkbaar nog steeds een taboe om niet altijd enthousiast te zijn over je stiefkinderen.  
Als die lastige en dubbele gevoelens wel bespreekbaar worden, blijkt dit in de praktijk een goede kans te geven op verbetering van de relaties binnen het stiefgezin. Ik kan daar uit eigen ervaring over mee praten. Als je een echt oor vindt voor de zaken waar je als stiefmoeder tegen aanloopt, dan lijkt alles lichter te worden. Bovendien helpen onderlinge tips ook echt. Daarom wil ook een bezoekje aan www.stiefmoeders.nl weleens helpen.
Dit boek geeft ook die hulp. Je merkt dat de auteur het stiefmoederschap zelf ook echt doorleefd heeft en nog meemaakt. In tijden dat ze het zelf zwaar had in haar gezin knapte ze erg op als ze bij bevriende stiefmoeders af en toe eens ongegeneerd alle “slechte”gedachten uit kon spreken. Omdat ze merkte, dat niet iedereen van die vriendinnen tot haar beschikking heeft, schreef ze zit boek. Het boek is een feest der herkenning en erkenning voor de stiefmoeder. De 23 hoofdstukken beginnen allemaal met een soort “verzuchting”, zoals in hoofdstuk 2 “Voor mijn gevoel heb ik alles gedaan wat ik kon en toch loopt het iedere keer weer fout. Ik weet niet meer wat ik verder nog kan doen, ik ben ten einde raad.”
Na een dergelijk verzuchting komt Lique met informatie over die situatie, zoals je dat vanaf een ervaren afstand kunt meegeven. Ze legt heel realistisch uit, waar die negatieve gevoelens vandaan komen. Daarna komt ze per hoofdstuk met bruikbare positieve tips voor de klemzittende stiefmoeder. Hierdoor is het een heerlijk realistisch en in de praktijk toepasbaar boek. Loop je in de toekomst weer eens vast als stiefmoeder, dan kun je in dit boek direct bruikbare steun vinden. 
Door de opbouw is het een krachtig boek, dat heel geschikt is voor de stiefmoeder in de praktijk, maar ook voor haar omgeving en, als ze het durven, voor aankomende stiefmoeders. Geloof me het stiefmoederschap is best te doen, maar zonder een steuntje in de rug, een beetje begrip en erkenning kan het soms wel erg lastig zijn.